Chove en Santiago

Este é o título dunha canción de Luar na Lubre, unha canción que vén a evocar a choiva na pedra de Santiago. Hoxe torna a chover en Santiago, e chove sobre mollado. Outra vez xurde desde o interior dun pobo o berro quebrantado que di “nunca máis”, e unha vez máis choramos a xeito de choiva sobre a pedra inquebrantable da catástrofe.

E hoxe, como moitas outras veces, escribo este post dende o tren, hoxe nun AVE Albacete – Madrid,  e coma moitas outras ocasións vexo a paisaxe e a comparo coa de Galicia e hoxe, como noutras ocasións boto en falta o minifundismo, o verde, a montaña e o mar. Pero hoxe é diferente, hoxe non boto en falta a miña terra, hoxe sinto moi dentro a dor da traxedia. Hoxe posiblemente comparto coas persoas que onte viaxaban , o desexo de chegar ao meu destino, posiblemente comparto o cansancio do día ou a mirada pegada ao cristal para atopar algún soño alén do horizonte, pero non comparto unha portada morbosa de periódico, nin os comentarios desafortunados dos tertulianos, nin unha chamada fría dun servizo de emerxencias a miña familia, nin a metedura de pata do comunicado do goberno, nin a fatídica e inesperada morte. Non comparto o desenlace do infortunio, con culpable ou verdugo, con vítima ou protagonista. Só sei que me invade a tristeza, a indignación, a rabia e o desconcerto. Berramos cos dentes apertados e as bágoas nos ollos “nunca máis” e a realidade dinos “outra vez”.

Hoxe, máis que nunca, estou en Galicia, son Galicia, sinto Galicia. Hoxe, día da Patria Galega.